Ve ne tesadüftür ki, yine esnaf hatırlanır oldu.
Ne zaman seçim yaklaşsa, bir anda esnaf kıymete biniyor.
Birden herkesin dili çözülüyor, sözler tatlanıyor, gülücükler çoğalıyor.
Ve bir baktık ki, yıllardır esnafın, tüccarın, sanayicinin yüzüne bakmayanlar yine sahalara çıkmışlar.
Sanki bir anda herkes esnafın, tüccarın, sanayicinin hâlini hatırını sormaya merak saldı.
Dükkân kapılarında “Hayırlı işler, bol kazançlar” sözleri çoğaldı;
Ama esnaf iyi biliyor ki bu sözlerin çoğu samimiyetten değil, sandığın gölgesinden geliyor.
Peki, neden hep seçim yaklaşınca esnafın, tüccarın, sanayici ustaların kapısı çalınır?
Neden sadece oy zamanı hatırlanır da, seçim bittiğinde bir selamı bile çok görenler koltuklarına gömülüp ortadan kaybolur?
Esnafın yıllardır biriken dertleri, sıkıntıları, talepleri neden o koltuklara oturunca buhar olur?
Aynı sokaklardan geçerler ama esnafın gözüne bakmaya cesaret edemezler.
Çünkü seçim zamanı sergilenen o yapmacık tebessümler, gerçekten uzak yapay hareketler, koltuğun sıcaklığı geçene kadar sürer.
Kırşehir’de ticaret odası ve esnaf odası seçimleri yaklaşıyor…
Ve yine tanıdık bir manzara: Uzun süre esnafa, zanaatkâra selam vermeyen başkanlar, adaylar şimdi gülücük saçıp el sıkma yarışına girmiş.
Daha geçen ay yüzüne bakmadıkları esnafın kapısında şimdi sabırla bekleyip fotoğraf verme telaşındalar.
Sosyal medyada paylaşımlar.
Boy boy afişler, göz alıcı vaatler, yıllardır tekrarlanan aynı sözler…
Sanki herkes bir anda esnaf dostu kesilmiş.
Ama esnaf biliyor…
Kimin seçimlik ziyaret yaptığını, kimin gerçek anlamda yanında olduğunu çok iyi biliyor.
Her seçimde değişmeyen yüzler yine sahnede.
Yıllardır aynı isimler dolaşıyor, aynı vaatler söyleniyor, aynı oyun tekrar ediyor.
Seçmen “Yeter artık, yeni yüzler gelsin!” dese de değişim bir türlü gerçekleşmiyor.
Çünkü koltuğa oturan doymuyor; koltuğun verdiği güç tadına bakanı bırakmıyor.
Koltuğa itibar katanlar kenarda duruyor.
Koltuktan güç alanlar koltuklardan kalkmıyor.
Esnaf, tüccar, sanayici istiyor ki koltuğa değer katanlar gelsin.
Ve esnaf, tüm bu olup biteni sessizce izliyor…
Rafların arasında bir yandan müşteriyle ilgileniyor, bir yandan bu sahnenin tekrarını düşünerek iç çekiyor.
“Seçim bitince yine unutur bunlar bizi” diyor kendi kendine.
Çünkü geçmişte defalarca unuttular; esnafın emeğini, alın terini ve umutlarını görmezden geldiler.
Şimdi yeniden kapılar çalınıyor, yine hatırlanmalar başladı.
Ama bu kez esnafın yüreğinde bambaşka bir cümle büyüyor:
“Biz hatır için yaşarız, nezaket için yaşarız…
Ama sadece seçimde hatırlanan bir esnaf olmak istemiyoruz.”
Kırşehir’in sokaklarındaki her esnafın kalbinden artık tek bir cümle geçiyor:
Bu düzen değişmeli.
Bu yüzler değişmeli.
Seçimlik sevgi değil, gerçek hizmet lazım.
Değişecek gibi gözükmüyor yine yanı yüzler meydanlarda geziyor.
Adaylar belli gezenler meydanlarda görünen kravatlı beyler.