Zamanın Terbiyesi
Köyün üstüne sessizlik çöktü.
Ne koyun meleşti, ne kaval öttü.
Sadece ırmağın sesi vardı.
O ses, bir nasihat gibiydi:
“Zamanın edebiyle edeplenmiş,
En güzel huylar onlarda olmuş.
Vakit gelmiş, ikisi de hazır olmuş,
Kader demişler, gözler dolmuş.”
Ağa da, çoban da artık imtihanın farkındaydı.
Tuz, sabrı ölçmüştü; şimdi sıra suya, yani teslimiyete gelecekti.
Ve her şeyin şahidi, yine Kızılırmak olacaktı.
Kaval ve Dua
Sabahın ilk ışıklarıyla çoban, sürüyü yeniden topladı.
Kavalını eline aldı, gözlerini Kızılırmak’a dikti.
Sanki onunla konuşur gibiydi.
Kavalın sesiyle dua etti:
“Ey suyun ve ateşin Rabbi,
Bize sabrı öğret,
Bu aşkı yakmadan yücelt,
Bizi geçireceksen, imtihanla geçir.”
Kavalın sesine rüzgâr eşlik etti.
Dağlar yankılandı.
Koyunlar başlarını eğdi
ve sanki bütün doğa o dua ile susmuştu.
Bölüm Sonu – Nehir Kımıldıyor
O gece Kızılırmak kımıldadı.
Sanki içinde bir şey uyanıyordu.
Gökyüzünde şimşekler çaktı, yıldızlar titredi.
Ağa hissetti: “Zaman yaklaşıyor.”
Kızılırmak’ın sesi dağlardan yankılandı:
“Aşk, tuzla başlar, suyla tamamlanır.
Sabır, susuzluğun sonudur.
Gelin, ey imtihan ehli.
Ben sizi bekliyorum…”
Ve ertesi sabah, kaderin kapısı suyla aralanacaktı.