Bazı insanlar var ki, küçücük omuzlarına yüklenen koca bir hayatı yaşar.
Çalışıp ev geçindirir, kira öder, evin ihtiyaçlarını karşılar, çocuğunun sütünü temin eder.
Küçücük bedeniyle, kocaman bir yüreğin yükünü taşır.
Ama en çok da, tüm bu zorluklara rağmen yüzünde taşıdığı o tebessüm hiç eksik olmaz, şükreder.
Çünkü onun hâlâ tutunduğu bir umudu, yıkılmayan bir inancı var.
Her türlü dünyalığa sahip olmasına rağmen, gidemedim, gezemedim, alamadım diye hayata isyan edenlere inat, yaşama tutunmaya devam eden bir azmi var.
Bu çağın unuttuğu şükrün, vicdanın, sabrın ve insanlığın adını yaşatanlar var.
Büyük Ozan Neşet Ertaş'ın bir dizesinde dediği gibi.
"Ben de bir garibim, kuluyum hakkın,
Seyreder alemi o bize yakın,
O ölmez yitmezi unutma sakın,
Umudunu kesip kesip ağlama"yanlar var.
Ne ağır imtihanlar var şu hayatta…
Ve ne hafif insanlıklar.
Bir de dönüp kendi rahatının ardından dert sandıklarına, zayıflıklarına bakıp kıyas yapamayanlar var.