Son dönemde siyasiler arasında yeni bir yarış başladı: Ümreye gidip poz verme yarışı.
Artık ümre ibadeti tevazunun değil, kameraların ibadeti hâline geldi. Kimisi AK Partili, kimisi CHP’li…
Ama hepsinin ortak noktası aynı: İbadeti gösteriye çevirmek.
Havaalanlarında dizilmiş takım elbiseler, uçakta çekilmiş selfieler, toplu namaz görüntüleri, Kâbe’nin her köşesinden pozlar…
Ve bunların hepsinin sosyal medyaya dakikası dakikasına servis edilmesi…
İbadet, gizliliği tavsiye edilen bir teslimiyetken bugün tam tersine dönmüş durumda: Gösterişli, işaretli, etiketli bir ibadet…
Sanki “Bakın biz de Müslümanız” deme ihtiyacı içindelermiş gibi.
Peygamber öncesi Mekkeliler bile kendi ritüellerini “Atalarımız böyle yapardı” diyerek savunurdu.
Bugün de aynı şekilcilik, aynı içi boş dindarlık sahneleniyor:
Teslimiyet olmadan yapılan ibadet neye yarar?
Allah’ın hayatına karışmadığı bir Müslümanlık, ne kadar Müslümanlıktır?
İslam bir slogan değildir.
Bir poz değildir.
Bir gösteri, bir rozet, bir imaj çalışması hiç değildir.
İslam teslimiyettir.
İslam hayatın her alanında Allah’ı hakem kabul etmektir.
İslam, parti çıkarlarına göre eğilip bükülen bir şey değildir.
Seçilmişlerin siyasetine hayatına yaşamına Allah karışmasın.
Partilere Allah karışmasın, adetlere Kur’an dokunmasın, örneklik Hz. Muhammed’e hiç uğramasın…
Sonra ekran ekran gezip “Müslümanım” demek…
Bu mudur samimiyet?
Ve işin en acı tarafı:
CHP’liler ümreye gidince muhafazakârlar kıyameti koparıyor,
AK Partililer gidince aynı çevreler dut yemiş bülbül gibi susuyor.
Demek ki mesele ümre değil; mesele çıkar, mesele tarafgirlik.
Bugün siyasette ümre bir ibadet olmaktan çıkmış, propaganda malzemesine dönmüş durumda.
Bir taraf gidince linç, diğer taraf gidince sessizlik…
Bu çifte standardın adı dindarlık değil, olsa olsa ikiyüzlülük olur.
Gerçek soru şudur:
Bu gösteri dünyasında kim gerçekten Allah’a teslim oluyor?
Kim gerçekten Müslümanlık yaşıyor?
Yoksa herkes sadece rol mü yapıyor