Bu ülkede insanların gündemini dört şarlatanın belirlemesine artık yeter.
Ülkenin gerçek gündemi magazin değil, dedikodu hiç değil. İnsanlar sefaletle mücadele ediyor; mutfakta yangın var, sokakta umutsuzluk var, gençlerde gelecek kaygısı var.
Bu ülkede artık gündemi halk değil, birkaç şarlatan belirliyor.
Ekranları açıyorsunuz; aynı yüzler, aynı dedikodular, aynı ahlaksızlık hikâyeleri. Kim kiminle yakalandı, hangi partide ne döndü, kim ne kullandı… Günlerce bunları konuşuyoruz.
Oysa bu ülkede insanlar aç.
Bir yanda kokteyl masaları, diğer yanda boş tencereler var.
Bir yanda şatafat, diğer yanda sefalet.
Bir yanda keyif sürenler, diğer yanda hayatta kalmaya çalışan milyonlar.
Asgari ücretli ayın ortasını göremiyor.
Emekli maaşı kira etmiyor.
Gençler okulları bitirmiş ama işsiz, umutsuz, yorgun.
Diplomalar çekmecelerde, hayaller raflarda çürüyor.
Sanayi “ara eleman bulamıyoruz” diyor ama kimse mesleği cazip hâle getirmiyor.
Meslek dalları birer birer ölüyor.
Usta yok, çırak yok, gelecek yok.
Medya ise halkın derdiyle uğraşmak yerine çürümüşlüğü pazarlıyor.
Sapıklığı, yozlaşmayı, ahlaksızlığı reyting diye servis ediyor.
Bu düzeni sorgulamak yerine, bu düzenin çarkına yağ oluyor.
Devlet zinayı serbest bırakmış, alkolü serbest bırakmış.
Hukuk buna izin veriyor olabilir.
Ama vicdan buna ne diyor?
Din gününe inanmayan, haram-helal tanımayan elbette istediğini yapar.
Ama bir ülkenin gündemi birkaç kişinin ahlaksızlığı olamaz.
Bir millet açken, işsizken, umutsuzken; eğlence manşetleri atılamaz.
Bozuk olan birkaç insan değil.
Bozuk olan sistemdir.
Bozuk olan düzendir.
İktidar memnun, muhalefet rahat.
Seçilmişlerin keyfi yerinde.
Bedeli ise halk ödüyor.
Artık yeter.
Magazin konuşmayın.
Sahte gündem yaratmayın.
Bu ülkenin gerçek sorunlarını perdelemeyin.
Pazara çıkın.
Fabrikaya girin.
İş arayan gence kulak verin.
Emeklinin sofrasına bakın.
Gazetecilik buradan başlar.
Siyaset buradan başlar.
Adalet buradan başlar.
Bu ülkenin gündemi bellidir:
Geçim derdi, adalet, iş, umut.
Geri kalan her şey oyalamadır.